නො ලියා
සිටියා නො වේ. ලියූ බොහෝ දේ පළ නො කළා පමණි. ලියන දේ එළියට දෙන්නට නලියන සිත
අකමැත්තෙන් වුව පාලනය කරන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ තව ම ඒවා එළියට දැමීමට සුදුසු කාලය
පැමිණ නැති බැවිනි.
කෙසේ වෙතත් ඇයි නො ලියන්නේ? යනුවෙන් සතර දිගන්තයට එකතු වූ පාඨකයන් කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඉදහිට අසති. එබදු එක් මොහොතක දී මට දැනුනේ අර සගවා සිටින දේවල් එළියට දමන තුරු මේ බ්ලොගය නො ලියා නො සිටිය යුතු බව ය.
"මොනවා හරි ලියපං" ලිවීම පුරුද්දක් කරගත් තවත්
මිතුරෙක් මට නිතර ම කිය යි.
එසේ කියන එක් මොහොතක මතක් වුනේ හපිස් (Hafiz) ගේ කවියකි.
හපීස් යනු දොළොස් වන ශත වර්ෂයේ පර්සියාවේ සිටි
කවියෙකි. සම්සුදීන් මොහොමඩ් යන නමින් ද ඔහු හැදින්විණි. හපීස්ගේ කවි ඕමාර් ඛයියාම්ගේ
රුබය්යාට් කවිවලට බෙහෙවින් ළග ය.
හපිස්ගේ කවි පොතක් මට තෑගි දුන්නේ හැම දිනක ම බ්ලොග් පිටුවක්
ලියා එවන ලිවීම ජිවිතය කරගෙන සිටින මා මිතුරකු වන මාලින්ද සෙනෙවිරත්න ය. ඔහු එය තෑගි දෙන විට මෙවැනි සටහනක් ද පොතේ මුල පිටුවක
ලියුවේ ය.
අරුමැති රහස් ඇති
මේ
පොත
නුඹ
හදවතට
තුරුලු කර ගනු
Hold
this book
to
your heart
for it
contains
wonderful
secrets
දැන්
හපීස් ගේ කවියට එමු. කවියා මෙසේ අසයි.
නුඔ
හද පොපියනු කැමතිව
කල්
බලමින් සිටිනා
නෙක්
වණින් දිදුලන සියොතුන් හා සතුන්
මා
තුළ නලියද්දී
ඇයි
අයදින්නේ?
මා
තුළ වෙසෙන බූරුවාට පමණක්
අමතන
ලෙස
ඔබ
තුළ වෙසෙන බූරුවාට
Why
Just ask donkey in me
To
speak to the donkey in you
When I
have so many other beautiful animals
And
brilliant colored birds inside
That
are all longing to say something wonderful
and
exciting your heart
