මා දැන් නිලධාරියකු නොවේ. ඒ නිසා නිලධාරී සිමාවන්ගෙන් ගැලවී දැන් ලිවිය හැකිය. මා දැන් දරණ මහජන මන්ත්‍රී තනතුර යනු නිරන්තරවම විවේචන නමැති ගල් මුල් එල්ලවන තනතුරකි. බ්ලොග් ලියන මන්ත්‍රී නොලියන මන්ත්‍රී යනුවෙන් එයට භේදයක් නැත. කොයි දේශපාලකයාටත් විවේචනයේ ගල් මුල් එල්ලවේ.
ගල් මුල් ගැන සදහන් කළ විට මගේ මතකයට එන්නේ හරියටම අදට වසරකට (2015 ජනවාරි 02) පෙර අපගේ ගම් ප්‍රදේශය වන පැල්මඩුල්ලේ ජනාධිපතිවරණ රැස්වීමට එල්ලවූ ගල් පහරය. එය එක ගල් පහරක් නොව ගල් වරුසාවකි. විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා වූ වත්මන් ජනාධිපති තුමන් සමග මම ඒ රැස්වීමට සහභාගී වී ඔහුගේ කතාවට පෙර රැස්වීම ඇමතුවෙමි. ගල් ගැසුවේ එතුමා සභාව අමතන විටය. ඒ ප්‍රචණ්ඩ මැතිවරණ සංස්කෘතිය එම ජනාධිපතිවරණයෙන්ම කෙළවර විය, ඊට පසු පැවති පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය අතිශය සාමකාමී දේශපාලන සංස්කෘතියක පසුබිමෙහි පැවැත්විණි. එම මැතිවරණයට රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයෙන් තරග කළ මට වැඩිම මනාප ලැබුනේද පැල්මඩුල්ලෙනි.
බොහෝ දෙනා කල්පනා කර‍න තරම් දේශපාලකයකුගේ ජීවිතය සුව පහසු සුන්දර වූවක් නො වේ. ඒ ගැන පසුව කතා කරමු. දේශපාලනයේ වගකීමක් ලෙසට තවත් දිනපතා ගල් මුල් එල්ලවන කලාපයක් වන ජනමාධ්‍ය අංශය අපට ලැබී තිබේ. නුතනවාදී ජන සන්නිවේදන මාධ්‍ය සහ පශ්චාත් නුතනවාදී සමාජ මාධ්‍ය යන අංශ දෙකම පොදු ජන යහපත උදෙසා කළමනාකරණය කරමින් මෙහෙය වීමේ බැණුම් අසන චෝදනා ලැබෙන වගකීම අප වෙත පැවරී ඇත.
"දැන් ලංකාවෙන් තොරතුරු එන් නේ නැහැ. ලංකාව පිළිබද දැන් කිසිම විදේශ මාධ්‍යයක් වාර්තා කරන්නේ නැහැ ඒ ඇයි?"යනුවෙන් පසුගිය සතියේදී නව දිල්ලි නුවර දී අපට මුණ ගැසුණ දකුණු ආසියානු විදේශවාර්තාකරුවන්ගේ සංගමයේ සමාජිකාවක් චෝදනා මුඛයෙන් අපගෙන් ඇසුවාය.
"ලංකාවේ දැන් ගැටුම් නැහැ. යුද්දෙ ඉවරයි. මාධ්‍ය වලට ගැටුම් අවශ්‍යයි. ඒවා ඇරෙන්න අවශේෂ තොරතුරු මාධ්‍ය වලට එතරම් වැදගත් නැතිව ඇති" මගේ පිළිතුර එසේ විය. එතැන් පටන් අප අතර සාකච්ඡාව ජන මාධ්‍ය සහ ගැටුම් යන සංකීර්ණ තේමාව පැත්තට යොමු විය.
වැඩිපුර දේශපාලනයේත් ජනමාධ්‍යයේත් සිටින නිසා මෙතැන් පටන් සතර දිගන්තයෙහි වැඩිපුර එම විෂයයන් ගැන ලියැව‍ීම වැළැක්විය නොහැකිය.
සතර දිගන්තයට බොහෝ පාඨක පිරිසක් සිටියහ. ඒ පා‍ඨකයන්ටත් නොපා‍ඨකයන්ටත් සුබ නව වසරක් පතමි. අවුරුදු සුබ පැතුම් පතක්ද යවමින් සිටිමි. එය පහත සදහන් පරිදීය.
නව වසරේ අදහස් නිදහස් වේවා!
